MACEDONIA IS HELLAS - Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

www.sotos206.gr

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

http://www.sotos206.gr/music/mp3/FamousMacedonia.mp3

ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Macedonia is not other country… neither these
that paid in order to they are called Macedonian....

Macedonia is Hellas, is the earth that stepped
Philippos and his son Alexandros,
it is the earth that we step today

MACEDONIA IS HELLAS

Η Μακεδονία δεν είναι άλλη χώρα... ούτε αυτοί
που πλήρωσαν για να αποκαλούνται Μακεδόνες....

Η Μακεδονία είναι Ελλάδα, είναι το χώμα που πάτησε
ο Φίλιππος και ο γιος του Αλέξανδρος,
είναι το χώμα που πατούμε σήμερα εμείς

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

ΤΟ ΟΝΟΜΑ, Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

ΤΟΥ Α. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ

1. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Ο ΓΡΑΙΚΟΣ, O ΕΛΛΗΝΑΣ, Ο ΜΑΚΗΔΟΝΑΣ KAI Ο ΜΑΓΝΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΙΑ, ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ !!!

Σύμφωνα με τον Ησίοδο, έναν από τους αρχαιότερους συγγραφείς του κόσμου, ο Γραικός, o Έλληνας, ο Μάγνης και ο Μακηδόνας ήσαν μια οικογένεια, παιδιά του Δία και της Πανδώρας, κόρης του Δευκαλίωνα, του μοναδικού ανθρώπου που επέζησε μέσα σε μια λάρνακα ύστερα από ένα κατακλυσμό που έγινε επί εποχής του, πρβ:

«Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα,
η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων,
σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό.
Η ίδια συλλαμβάνουσα από το Δία γέννησε στον κεραυνόχαρο
δυο γιους, τον Μάγνητα και το Μακηδόνα το αλογόχαρο,
που κατοικούσαν στα δώματα γύρω από την Πιερία και τον Όλυμπο.
Και από το Μάγνη γενήθηκαν ο Δίκτος και ο αντίθεος Πολυδέκτης
Και από τον Έλληνα το φιλοπόλεμο βασιλιά γεννήθηκαν
ο Δώρος κι ο Ξούθος και ο αλογόχαρος Αίολος.

(Ησίοδος, Γυναικών κατάλογος ή Ηοίαι 1-6, μετάφραση εκδόσεις «Κάκτος»)

Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι: «Οι Αιγύπτιοι υποστηρίζουν ότι κατά τη γένεση του παντός, οι πρώτοι άνθρωποι δημιουργήθηκαν στην Αίγυπτο και από εκεί διασκορπίστηκαν στα διάφορα μέρη της γης και αυτό επειδή το κλίμα της Αιγύπτου είναι εύκρατο και εξ αιτίας της φύσης (γονιμότητας) του Νείλου….». ( Διόδωρος Σικελιώτης βίβλος 1, 10)

Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει επίσης ότι: «Του Όσιρι γιοι ήσαν ο Ανούβιος και ο Μακεδόνας που ξεχώριζαν για την ανδρεία τους. Φορούσαν στοιχεία από ζώα στον εξοπλισμό τους. Ο Ανούβιος φορούσε σκύλου και ο Μακεδόνας προτομή λύκου……... Ο Όσιρις γυρνώντας τον κόσμο πέρασε από τον Ελλήσποντο στην Ευρώπη. Στη Θράκη σκότωσε τον βασιλιά των βαρβάρων Λυκούργο που εναντιώθηκε στις πράξεις του, ενώ τον Μάρωνα που ήταν γέρος τον άφησε να επιβλέπει την καλλιέργεια των φυτών που είχε εισάγει στη χώρα του και ονομάστηκε Μαρώνεια. Τον γιο του τον Μακεδόνα άφησε βασιλιά στη χώρα που ονομάστηκε απ΄ αυτόν Μακεδονία, ενώ στον Τριπτόλεμο ανέθεσε την επιμέλεια της γεωργίας στην Αττική…..». ( Διόδωρος Σικελιώτης βίβλος 1, 18-20 μετάφραση από τις εκδόσεις «Κάκτος»)

Επομένως και σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των αρχαίων Αιγυπτίων η χώρα από τον Ελλήσποντο μέχρι την Αττική, την Πελοπόννησο και την Κρήτη, άρα η χώρα που σήμερα λέγεται Ελλάδα, ονομάζονταν από τους Αιγυπτίους Μακεδονία από το Μακεδόνα, το γιο του βασιλιά της Αιγύπτου Όσιρι και της Ίσιδας, το Μακεδόνα, ο οποίος (ο Μακεδόνας) έγινε βασιλιάς της χώρας αυτής (της Μακεδονίας = Ελλάδας) όταν την κατέκτησαν οι Αιγύπτιοι επί βασιλείας του Όσιρη. Δηλαδή οι Αιγύπτιοι δεν αμφισβητούν την ελληνικότητα της Μακεδονίας, αλλά απλώς λένε ότι αυτοί της έδωσαν το όνομα που έχει. Ωστόσο αυτό δεν πρέπει να είναι σωστό, είναι απλώς μια μυθολογική εξήγηση κάτι ως και η εβραϊκή με το Νωε και τους απογόνους του, γιατί η λέξη Μακεδονία είναι ελληνική, όπως θα δούμε πιο κάτω.

ΟΙ ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΩΡΙΚΟ ΤΕ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ

Ο Ηρόδοτος λέει ότι το Ελληνικό έθνος ή άλλως οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Λακεδαιμόνιοι και γενικά το Δωρικό και Μακεδνό έθνος κ.α., αποκόπηκε από τους Πελασγούς και μετά προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, καθώς και πολλά άλλα βάρβαρα φύλα, πρβ (μετάφραση από τις εκδόσεις Κάκτος»): «Ύστερα έβαλε μπρος (ο Κροίσος, βασιλιάς των Λυδίων) να εξετάσει ποιοι ανάμεσα στους Έλληνες ήσαν οι δυνατότεροι, που θα μπορούσε να κάνει φίλους. Και ψάχνοντας βρήκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες. Γιατί τα έθνη αυτά ήσαν τα πιο γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια το τελευταίο Πελασγικό, το πρώτο Ελληνικό. Οι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήταν πολυπλάνητοι. Γιατί όσο βασίλευε Δευκαλίων, κατοικούσαν τη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό. «Το ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά - αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 57- 58)

«Συγκροτούσαν δε το στόλο (τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας) οι εξής: Από την Πελοπόννησο οι Λακεδαιμόνιοι με 16 πλοία, οι Κορίνθιοι, με τον ίδιο αριθμό πλοίων, το οποίον έδωσαν και εις το Αρτεμίσιον. Οι Σικυώνιοι, με δέκα πλοία, οι Επιδαύριοι με δέκα, οι Τροιζήνιοι με πέντε, οι Ερμιονείς με τρία. Όλοι αυτοί, εκτός των Ερμιονέων ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, ελθόντες στην Πελοπόννησο από τον Ερινεόν και την Πίνδον(«εόντες ούτοι πλην Ερμιονέων Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος, εξε Ερινεού τα και Πίνδου»), και το τελευταίον από την Δρυοπίδα. Οι δε Ερμιονείς είναι καθαυτό Δρύοπες τους οποίους εξεσήκωσαν από τη σήμερον λεγόμενη Δωρίδα ο Ηρακλής και οι Μαλιείς. Εκ των Πελοπονησίων αυτοί ήσαν εις το στόλον (δηλαδή τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας)» (Ηρόδοτος Η, 43)

Επομένως και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο: Α) Αρχικά και οι Έλληνες ήταν βάρβαροι, Β) Η Ελλάδα λέγονταν πριν Πελασγία και οι Λακεδαιμόνιοι ή Σπαρτιάτες, οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι νησιώτες κ.α.) ξέκοψαν από τους Πελασγούς και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το ελληνικό. Μετά προσχώρησαν και μερικά άλλα βάρβαρα φύλα. Γ) Οι Δωριείς ήταν ένα έθνος που αφενός ήταν απόγονοι του Δώρου γιου του βασιλιά της Φθιώτιδας Έλληνα και αφετέρου στα χρόνια του βασιλιά Δευκαλίωνα κατοικούσε στη Φθιώτιδα. Από εκεί και επί βασιλιά Δώρου (από τον οποίο πήραν το όνομα Δωριείς ) πήγαν στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου, στην Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι και πήγαν και κατοίκησαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνό. Τέλος από την Πίνδο κάποιοι από αυτούς πήγαν στην Δρυοπία και από εκεί πήγαν στην Πελοπόννησο όπου ονομάστηκαν έθνος Δωρικό, Δ) Οι Λακεδαιμόνιοι, οι Κορίνθιοι, οι Σικυώνιοι, οι Επιδαύριοι, οι Τροιζήνιοι, οι Ερμιονείς της Πελοποννήσου που έστειλαν πλοία για απόκρουση των Περσών στον Ισθμό και στη Σαλαμίνα, εκτός των Ερμιονέων, ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, που μετοίκησαν στην Πελοπόννησο από τον Ερινεόν και την Πίνδον κ.τ.λ.

Περισσότερα βλέπε:

Α) «Το όνομα, το έθνος και η καταγωγή των Ελλήνων»,
Β) Ψεύδη – αίσχη που λέγονται για τους Μακεδόνες.

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Ετυμολογικά το όνομα Μακεδονία – Μακεδόν(ιος) > Μακεδών ή Μακηδών, όπως και τα: Μάγνης, Μακέτης κ.α. είναι προφανές ότι προέρχονται από τη δωρική ρίζα μακ- από την οποία παράγονται και τα: μάκος ή ιωνικά μήκος, magnus,a,um (o μέγας, ο με μήκος), μακ(ε)ρός – μακρός, μάκαρ κ.α., καθώς και τα σύνθετα: Μακεδονία, μακεδνός,ή,ό – Μάκεδνος,η, μακαρόνια κ.α. = η ρίζα μακ- και η λέξη έδος = η χώρα, το έδαφος κ.α., απ΄όπου και η λέξη έδνον = το γλυκύ, εύγευστο κ.α.

Στην Οδύσσεια (η’ 106) αναφέρεται «οία τε φύλλα μακεδνής αιγείρειο», όπου το επίθετο «μακεδνός,ή,ος» ή σε ουσιαστικοποίηση Μάκεδνος,η, (κάτι ως θερμή > θέρμη, ξανθή – Ξάνθη, Θερμός > Θέρμος, λευκός,ή – λεύκη ή λεύκος…) μεταφράζεται σε ευμήκη. Δηλαδή «Μάκεδνος» = ο εύσωμος, ο ευμήκης, ο ψηλός, ο μακρός κ.τ.λ. και Μακεδονία = η ευμήκη, η μακρά και ωραία χώρα. Η Μακεδονία, σύμφωνα με το Θουκυδίδη, ήταν πολύ μεγάλη, μακρά χώρα και διακρίνονταν σε άνω και κάτω.

«Πο-μάκοι» = οι απόμακ(ρ)οι, οι ακρίτες, ταυτίζονται με τους Αγριάνες του Μ. Αλέξανδρου. Μάκος ή ιωνικά μήκων η υπνοφόρος = το μακεδονικό λουλούδι, ένα ωραίο λουλούδι που ανήκει στα ροδανθή.

ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ

Οι βασιλιάδες των Μακεδόνων, όπως και ο απλός λαός των Μακεδόνων, ήσαν και αυτοί Έλληνες, κατάγονταν από τους Αργείους. Ιδρυτής του βασιλικού οίκου των Μακεδόνων, κατά τους Θεόπομπο, Διόδωρο κ.α., ήταν ο Κάρανος (βασίλευε το 815 ή 884 π.Χ.), απόγονος του Ηρακλή από το Άργος της Πελοποννήσου. Ο βασιλικός οίκος αυτός βασίλεψε στη Μακεδονία κάπου 626 έτη, δηλαδή μέχρι που ήρθαν οι Ρωμαίοι και πήραν τον απόγονό του Περσέα αιχμάλωτο. Ο Κάρανος συγκεκριμένα ήταν γιος του Ηρακλείδη Τημένου, βασιλιά της Αργολίδας, που έφυγε το Άργος της Πελοποννήσου και ήρθε στη περιοχή της Πίνδου και ίδρυσε πρώτος τη δυναστεία. Διάδοχοι του Κάρανου ήταν ο Κοίνος και ο Θουρίμας. Ειδικότερα ο Πλούταρχος, σχετικά με τους Μακεδόνες βασιλείς, λέει τα εξής: «Ο Αλέξανδρος (ο πρώτος) ως προς την καταγωγή του από τη πλευρά του πατέρα του ήταν απόγονος του Ηρακλή, μέσω του Κάρανου και από την πλευρά της μητέρας του απόγονος του Αιακού, μέσω του Νεοπτόλεμου» (Πλουτάρχου Αλέξανδρος 1).

Ο Ηρόδοτος, σχετικά με τους Μακεδόνες βασιλείς, λέει τα εξής: «Ο Μαρδόνιος, αφού ανέγνωσε ό,τι έλεγαν οι χρησμοί, μετά από αυτά έστειλε άγγελο στην Αθήνα, τον Αλέξανδρον, το γιο του Αμύντα, άνδρα Μακεδόνα. Διάλεξε αυτόν, διότι αφενός οι Πέρσες ήσαν συγγενείς του (διότι κάποια αδελφή του Αλέξανδρου, την Γυγαίην, θυγατέρα του Αμύντα, έλαβε γυναίκα ο Βούβαρης ο Πέρσης από την οποία γεννήθηκε στην Ασία ο Αμύντας….. και αφετέρου διότι ήκουσε ότι αυτός ήταν πρόξενος και ευεργέτης των Αθηναίων («πρόξεινος τε ειη και ευεργέτης») και έτσι θα έπειθε τους Αθηναίους να γίνουν σύμμαχοι… ………… «Του Αλέξανδρου τούτου έβδομος πρόγονος είναι ο Περδίκκας, ο οποίος απέκτησε την βασιλεία των Μακεδόνων κατά τον εξής τρόπο. Τρεις αδελφοί εκ των απογόνων του Τήμενου, ο Γαύαρης, ο Αέροπος και ο Περδίκκας («Περδίκης»), έφυγαν από το Άργος και πήγαν εις τους Ιλλυριούς. Από τους Ιλλυριούς, αφού πέρασαν δια των ορέων εις την Μακεδονία, έφθασαν στην πόλη Λεβαία. Εκεί υπηρετούσαν το βασιλέα αντί μισθού, ο ένας βοσκώντας ίππους, ο άλλος βόδια και ο νεώτερος από αυτούς, ο Περδίκκας τα μικρά ζώα. ……… Ακούοντας αυτά ο βασιλιάς ταραχθείς στέλνει κατόπιν των ιππείς, για να τους φονεύσουν. Υπάρχει δε στον τόπο αυτόν ποταμός στον οποίο ως σωτήρας, οι απόγονοι των Αργείων τούτων προσφέρουν θυσίες, γιατί ο ποταμός αυτούς, αφού πέρασαν οι Τημενίδες, πλημμύρισε τόσο ώστε στάθηκε αδύνατο στους ιππείς να τον περάσουν. Οι Τημενίδες λοιπόν φθάνοντας σε άλλο μέρος της Μακεδονίας κατοίκησαν πλησίον των κήπων, οι οποίοι λέγονται ότι είναι του Μίδου του Γόρδιου και σε αυτούς τους κήπους φυτρώνουν μόνα τους ρόδα, τα οποία έχουν το καθένα εξήντα φύλλα…. Πιο πάνω από τους κήπου αυτούς είναι το βουνό Βέρμιο και είναι αδιάβατο ένα του χειμώνα Αφού δε κατέλαβαν το μέρος αυτό οι Αργείοι, έχοντας ως ορμητήριο καθυπέταξε και την άλλη Μακεδονία». Από αυτόν έγινε ο Αλέξανδρος ως εξής. Ο Αλέξανδρος ήταν γιος του Αμύντα, ο Αμύντας γιος του Αλκέτα, του Αλκέτα δε πατέρας ήταν ο Αέροπος, εκείνου ο Περδίκκας, ο οποίος πρώτος απέκτησε τη βασιλεία. (Ηρόδοτος Η, 136 - 139)

Παράβαλε ομοίως ότι ο Αππιανός αναφέρει ότι: «Οι Μακεδόνες καυχιούνται για την καταγωγή τους από τους Αργείους» (Αππιανός εκ της Μακεδονίας 2).

ΟΙ ΗΡΑΚΛΕΙΔΕΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΔΩΡΟΥ

«Lakedemoniorum reges ex Diodori noluminidus = Βασιλείς των Λακεδαιμονίων από τα βιβλία του Διόδωρου.

«8. Επειδή συμβαίνει να είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τα Τρωικά μέχρι την πρώτη Ολυμπιάδα (σ.σ. η άλωση της Τροίας έγινε το 1209 π.Χ., σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό και οι πρώτοι επίσημοι Ολυμπιακοί αγώνες έγιναν το 776 π.Χ, οι ανεπίσημοι έγιναν πιο πριν.), καθώς εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν ετήσιοι άρχοντες στην Αθήνα ούτε σε άλλη πόλη, θα χρησιμοποιήσουμε γι αυτό το σκοπό τους Λακεδαιμονίους βασιλιάδες. Από την άλωση της Τροίας μέχρι την πρώτη Ολυμπιάδα, όπως λέει ο Αθηναίος Απολλόδωρος, πέρασαν τετρακόσια οκτώ χρόνια. Ογδόντα χρόνια μέχρι την κάθοδο τω Ηρακλειδών και τα υπόλοιπα περιλαμβάνονται στη βασιλεία των Λακεδαιμονίων βασιλιάδων Πρόκλη και Ευρυσθέα και των απογόνων τους. Τώρα θα απαριθμήσουμε έναν-έναν τους βασιλιάδες από τους δυο βασιλικούς οίκους μέχρι την πρώτη Ολυμπιάδα.

Ο Ευρυσθέας άρχισε τη βασιλεία του τον ογδοηκοστό χρόνο μετά τα τρωικά και κυβέρνησε επί 42 χρόνια. Μετά από αυτόν ο Άγις έναν χρόνο. Ο Εχέστρατος 31. μετά από εκείνος, ο Λαμπότας 37, Ο Δώρισθος 29. Ο Αγησίλαος, ο διάδοχος του, 44. Ο Αρχέλαος 60 και ο Τήλευκος 40. Ο Αλκαμένης ύστερα 48. ο δέκατος χρόνος της βασιλείας του τελευταίου συμπίπτει με την ίδρυση της πρώτης Ολυμπιάδας, εκείνης στην οποία νίκησε στο στάδιο ο Κόροιβος από την Ηλεία.

Από τον άλλο οίκο, ο Πρόκλος ήταν ο πρώτος κυβερνήτης επί 49 χρόνια. Μετά από αυτόν, ο Πρύτανις 49. Έπειτα ο Εύνομος 45 και μετά απ΄αυτόν ο Χάρικος 60. Μετά από αυτόν , ο Νίκανδρος 38. Ο Θεόπομπος 49. Το δέκατο χρόνο της τελευταίας βασιλείας αρχίζει η πρώτη Ολυμπιάδα. Το συνολικό χρονικό διάστημα από την άλωση της Τροίας μέχρι την κάθοδο των Ηρακλειδών είναι ογδόντα χρόνια.»

9. Τώρα που διευκρινίσαμε όλα τούτα, υπολείπεται να πούμε για τον τρόπο με τον οποίο κατοικήθηκαν η Κορινθία και η Σικυωνία από Δωριείς. Διότι με την κάθοδο των Ηρακλειδών συνέβηκε να αναστατωθούν όλα τα έθνη της Πελοποννήσου, εκτός από τους Αρκάδες. Όταν, λοιπόν, οι Ηρακλείδες μοίρασαν τη γη, έκαναν εξαίρεση για την Κορινθία και τη γειτονική της περιοχή και έστειλαν ανακοίνωση στον Αλήτη ότι του παραδίδουν την προαναφερθείσα περιοχή. Ετούτος έγινε άνθρωπος επιφανής και, αυξάνοντας της δύναμή της Κορίνθου, βασίλεψε 38 χρόνια. Μετά το θάνατό του, κάθε φορά αναλάμβανε τη βασιλεία ο μεγαλύτερος γιος των απογόνων του, μέχρι την τυραννία του Κύψελου, που πέφτει 447 χρόνια με την κάθοδο των Ηρακλειδών……..

10. Στην πόλη της Κύμης έγινε τύραννος κάποιος ονόματι Μάλακος…

11. Όπως συνάγεται από τα γραπτά του Διόδωρου οι περίοδοι σε συντομία που θαλασσοκράτησαν μερικοί λαοί . Μετά τον Τρωικό πόλεμο κυριάρχησαν στην Θάλασσα: Λυδοί και Μαίωνες 92 χρόνια, Πελασγοί 85 χρόνια, Θράκες 79 χρόνια, Ρόδιοι 23 χρόνια, Φρύγες 25 χρόνια, Κύπριοι 33 χρόνια, Φοίνικες 45 χρόνια….

12. Τέτοιο ήταν το μέγεθος της αρετής του Λυκούργου, ώστε όταν πήγε κάποτε στους Δελφούς, η Πυθία του είπε τα εξής: Ήρθες, Λυκούργε, …..

Οι Λακεδαιμόνιοι εφαρμόζοντας τους νόμους του Λυκούργου, από ασήμαντοι έγιναν οι δυνατότεροι των Ελλήνων και διατήρησαν την ηγεμονία τους επί περισσότερο από 400 χρόνια. Μετά που άρχισαν σιγά-σιγά να καταλύουν τους θεσμούς και να στρέφονται στην καλοπέραση και τη ραθυμία, αλλά και να διαφθείρονται με το χρήμα και να συγκεντρώνουν πλούτη, έχασαν την ηγεμονία, Ότι οι Λακεδαιμόνιοι χρησάμενοι τοις του Λυκούργου νόμοις εκ ταπεινών δυνατώτατοι εγένετο των Ελλήνων, την δε ηγεμονία διεφύλαξαν επί έτη πλείω των υ’ . Μετά δε ταύτα εκ του κατ’ ολίγον καταλύοντες έκαστον των νομίμων, και προς τρυφύν και ραθυμίαν αποκλίνοντες, έτσιθ δε διεφθαρέντες νομίσματι χρήσθαι και πλούτους άθροιζειν, απέβαλον την ηγεμονίαν»

13. Ο Τήμενος τον οποίο έλαχε η περιοχή του Άργους, εισέβαλε με το στρατό του στη χώρα των εχθρών του. Στη διάρκεια του πολέμου…

14. Η βασιλεία, λοιπόν, δηλαδή η τοπαρχία, των Αργείων κράτησε 549 χρόνια, όπως γράφει ο σοφός Διόδωρος».

(Διόδωρος, Βίβλος Έβδομη Αποσπασματων 8 - 14, μετάφραση από τις εκδόσεις «Κάκτος»)

Cessante Assyriorum dynastia, post Sardanapalli ultimi regis Assyriorum mortem, Makedonirum tempora succendunt = Μετά τη δυαστεία των Ασσυρίων, που έληξε με το θάνατο του Σαρδανάπαλου, του τελευταίου βασιλιά των Ασσυρίων, ακολούθησε η εποχή των Μακεδόνων.

15. O Κάρανος, πριν από την πρώτη Ολυμπιάδα, κινούμενος από απληστία, συγκέντρωσε στρατιωτικές δυνάμεις από το Άργος και άλλες περιοχές της Πελοποννήσου και μαζί τους εκστράτευσε στα μέρη της Μακεδονίας. Εκείνο τον καιρό, συνέβη ο βασιλιάς των Ορεστών να βρίσκεται σε πόλεμο με τους γείτονες του, τους λεγόμενους Εορδαίους, έτσι παρακάλεσε τον Κάρανο να τον βοηθήσει, υποσχόμενος να του δώσει τη μισή του χώρα, μετά την αποκατάσταση της ειρήνης στους Ορέστες. Ο βασιλιάς τήρησε τον λόγο του και ο Κάρανος πήρε τη χώρα και βασίλεψε σ’ αυτήν επί 30 χρόνια. Πέθανε σε βαθιά γεράματα και τον διαδέχτηκε στην αρχή ο γιος του, ο Κόινος, που βασίλεψε 28 χρόνια. Μετά από αυτόν, ο Τίριμμος, 43 χρόνια, και ο Περδίκκας 48 χρόνια. Ετούτος θέλησε να μεγαλώσει το βασίλειό του κι έστειλε να ρωτήσει στο μαντείο των Δελφών. Και λίγο πιο κάτω προσθέτοντας σ’ αυτά λέει ο Διόδωρος: Ο Περδίκκας βασίλεψε 48 χρόνια και άφησε τη βασιλεία στον Αργαίο. Μετά από βασιλεία 30 χρόνων, τον Αργαίο διαδέχτηκε στο θρόνο ο Φίλιππος, που βασίλεψε 33 χρόνια και άφησε στο θρόνο τον Αερόπα. Αυτός κυβέρνησε επί 20 χρόνια κι έπειτα τον διαδέχτηκε ο Αλκέτας που βασίλεψε επί 18 χρόνια, αφήνοντας διάδοχο του τον Αμύντα. Μετά τη βασιλεία του που κράτησε 49 χρόνια, τον διαδέχτηκε ο Αλέξανδρος, που βασίλεψε 44 χρόνια. Μετά από αυτόν ο Περδίκας βασίλεψε επί 22 χρόνια, ύστερα ο Αρχέλαος επί 17 κι έπειτα ο Αγέορπος επί 6. Μετά από αυτόν ο Παυσανίας ένα χρόνο και ο Πτολεμαίος 3. Έπειτα ο Περδίκκας 5, ο Φίλιππος 24 και ο Αλέξανδρος που πέρασε πάνω από 12 χρόνια πολεμώντας τους Πέρσες. Μ’ αυτή τη γενεαλόγηση οι αξιόπιστοι ιστορικοί αναφέρουν την καταγωγή των βασιλιάδων της Μακεδονίας στον Ηρακλή. Από τον Κάρανο, που ήταν ο πρώτος που ένωσε και διατήρησε την ισχύ των Μακεδόνων, μέχρι τον Αλέξανδρο, που υπέταξε την Ασία, αριθμούνται 24 βασιλιάδες και 400 χρόνια.

16. Ο Περδίκας, θέλοντας να αυξήσει το βασίλειό του ρώτησε τους Δελφούς, Και η Πυθία του είπε: Υπάρχει το κρατερό βασίλειο των ένδοξων Τημενιδών ……….

17. Αυτόν (τον Κάρανο) τον γενεαλογούν ως εξής, όπως λέει ο Διόδωρος, οι περισσότεροι ιστορικοί, ένας των οποίων είναι και ο Θεόπομπος. Ο Κάρανος ήταν γιος του Φείδωνα, του γιου του Αριστοδαμίδα, γιου του Μέροπα, που ήταν γιος του Θέστιου, του γιου του Κίσσου, του γιου του Τήμενου, του γιου του Αριστόμαχου, του γιου του Κλεόδαιου που ήταν γιος του Ύλλου, του γιου του Ηρακλή. Μερικοί, όμως, τον γενεαλογούν αλλιώς, λέγοντας πως ο Κάρανος είναι γιος του Ποιάντα, του γιου του Κροίσου που ήταν γιος του Κλεόδαιοι, του γιου του Λάχαρη που ήταν γιος του Τήμενου, ο οποίος κατέβη στην Πελοπόννησο.»

(Διόδωρος, Βίβλος Έβδομη, Αποσπασματων 15-17, μετάφραση από τις εκδόσεις «Κάκτος»)

Η ΧΩΡΑ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι η Μακεδονία διακρίνονταν σε δυο μεγάλα γεωγραφικά διαμερίσμστα, την άνω και κάτω Μακεδονία. Ο Ξενοφώντας (Ελληνικά Ε) αναφέρει ότι η μεγαλύτερη πόλη της Μακεδονίας ήταν η Πέλλα και ο Ηρόδοτος ονομάζει Μακεδονία την πέρα της Πρασιάδας λίμνης και του Δυσώδους όρους χώρα (Ε 18) που ορίζεται προς Ν. από τον Πηνειό και τον Όλυμπο (Ζ’ 173). Ο ίδιος λέει επίσης ότι οι κάτοικοι της λέγονται Μακεδόνες (Ε 18), καθώς και ότι αφενός οι Δωριείς πήγαν από τη Φθιώτιδα, την Όσσα και τον Όλυμπο στην Πίνδο(Α 56) και εκεί ονομάστηκαν «Μακεδνόν έθνος» και μετά, λόγω του ότι ένα άλλο φύλο των Δωριέων κατέβηκε στην Πελοπόννησο (Σπαρτιάτες, Κορίνθιοι κ.α.), το όλο έθνος ονομάστηκε «Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος» (Α 56, Η 43).

Πρωτεύουσα των Μακεδόνων ήταν αρχικά η Έδεσα, αφού ο Περδίκκας , 7ος αι. π.Χ., ίδρυσε άλλη στις Αιγές (= η Βεργίνα, σύμφωνα με τον Ανδρόνικο). Από εκεί τον 5ο αι. π.Χ. μεταφέρθηκε από τον Αρχέλαο στην Πέλλα.

Ο Σκύλακας (Ελλάδος Περιήγησις), σχετικά με τη χώρα των Μακεδόνων, αναφέρει: «Από δε Πηνετού ποταμού Μακεδόνες εισίν έθνος και κόλπος Θερμαίος. Πρώτη πόλις Μακεδονίας Ηράκλειον, Δίον, Πύδνα πόλις Ελληνίς. Μεθώνη πόλις Ελληνίς και Αλιάκμων ποταμός, Αλωρός πόλις και ποταμός Λυδίας, Πέλλα πόλις και βασίλειον εν αυτή και ανάπλους εις αυτήν ανά τον Λυδίαν. Άξιος ποταμός, Εχέδωρος ποταμός, Θέρμη πόλις. Αίνεια Ελληνίς, Παλλήνη άκρα μακρά εις το πέλαγος ανατείνουσα, και πόλεις αίδε εν τη Παλλήνη Ελληνίδες. Ποτίδαια εν τω μέσω το ισθμόν εμφράττουσα, Μένδη, Άφυτις, Θραμβηϊς, Σκιώνη, Κανάστραιον της παλλήνης ιερόν ακρωτήριον. (Σκύλακας, Περίπλους- περί Μακεδονίας)

Επαρχίες της Μακεδονίας : Αλμωπία, Βισαλτία, Βοτιαία, Ελιμία, Εορδαία, Ηδωνίς, Ημαθία, Κρηστωνία, Λύγκηστίς, Μυγδονία, Οδομαντική, Ορεστειάς, Παιονία, Πελαγονία, Πιερία, Σιντική, Χαλκιδική.

Πόλεις : Αιγαί, Πέλλα, Βεργίνα, Ορεστίς, Άργος Ορεστικόν, Ηράκλεια, Δίον, Θεσσαλονίκη, Αμφίπολις, Φίλιπποι, Μεθώνη, Πύδνα, Αντιγόνεια, Γαρησκός, Όλυνθος, Αιανή, Εράτυρα, Γορτυνία, Αταλάντη, Ειδομένη, Γορτυνία, Άρνισσα, Απολλωνία κ. α.

Όρη: Όλυμπος, Άσκιον, Βέρμιον, Βερνόν,Βόιον, Βόρας, Βαρνούς, Κερκίνη, Μεσσάπιον, Πιέρια όροι κ.α.

Ποταμοί : Αλιάκμων, Αξιός, Στρυμών, Νέστος, Λουδίας, Εριγών κ.α.

Λίμνες: Βρυγιής, Βεγορίτις, Κήλητρον

Σημειώνεται επίσης ότι:

1) Ο Ηρόδοτος λέει ότι στη Μακεδονία εκτός από τους Μακεδόνες ζούσαν και ορισμένα άλλα φύλα, όπως οι Παίονες κ.α., πρβ: «Διελθών, ο Ξέρξης, δε πλησίον από τους Παίονας, τους Δόβηρας και τους Παιόπλας, οι οποίοι κατοικούν προς βορράν του Παγγαίου, επορεύετο προς δυσμάς, μέχρις ου έφθασεν εις τον Στρυμόνα και την Ηδωνικήν πόλιν Ηϊόνα, την οποίαν εκυβέρνα τότε ο Βόγης».

Σύμφωνα με τον Όμηρο, οι Παίονες ήσαν Πελασγικής καταγωγής, άρα Ελληνικά φύλλα, πρβ: «οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον Γένος» λιάδα, Κ 450-455, μετάφραση ΠΟΛΥΛΑ). Ωστόσο οι Παίονες κατά τα Περσικά, επειδή πήγαν με το μέρος των Περσών, έφυγαν από το φόβο της εκδίκησης των Μακεδόνων και πήγαν στη Μ. Ασία, προκειμένου να έχουν την προστασία των Περσών. Στη Μακεδονία κατοικούσαν και οι Αγριάνες, που βοήθησαν το Μ. Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία και που σήμερα πιστεύεται ότι αυτοί είναι οι καλούμενοι Πομάκοι.

2) Γείτονες των Μακεδόνων ήσαν οι Ιλλυριοί (= τα φύλα πάνω από την Ήπειρο) , οι Θράκες και οι Σκύθες (περιοχή σημερινής Ρουμανίας), οι οποίοι πήγαν να υποτάξουν τους Μακεδόνες, όμως τελικά έγινε το αντίθετο.

2. Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με την ανάδειξη των Μακεδόνων, λέει (σε νέα ελληνική από τις εκδόσεις «κάκτος»): «Ο Βασιλιάς Φίλιππος, γιος του Αμύντα, βασίλεψε στη Μακεδονία 24 χρόνια κι ενώ ξεκίνησε με ελάχιστες προϋποθέσεις, έχτισε το βασίλειό του έτσι ώστε να γίνει το σημαντικότερο στην Ευρώπη κι έχοντας παραλάβει τη Μακεδονία σκλαβωμένη στους Ιλλυριούς, την έκανε κυρία πολλών και μεγάλων εθνών και πόλεων. Ένεκα της ικανότητάς του και μόνο, ανέλαβε την ηγεμονία όλης της Ελλάδας με τη συγκατάθεση των πόλεων που εκούσια υποτάχτηκαν σ’ αυτόν έχοντας υποτάξει μετά από πόλεμο εκείνους που λεηλάτησαν το ιερό στους Δελφούς κι έχτισε το μαντείο, κέρδισε τη συμμαχία του Συνεδρίου των Αμφικτυόνων και, λόγω της ευσέβειας του προς τους Θεούς, έλαβε ως έπαθλο της ψήφου των νικημένων Φωκέων. Στη συνέχεια, όταν νίκησε με πόλεμο τους Ιλλυριούς, τους Παίονες, τους Θράκες, τους Σκύθες και όλα τα γειτονικά έθνη, σχεδίασε την κατάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας. Διαβιβάζοντας τα στρατεύματά του στην Ασία, ελευθέρωνε τις ελληνικές πόλεις, αλλά τον πρόλαβε η μοίρα. Άφησε τόσο πολυάριθμες και ισχυρές δυνάμεις που ο γιος του ο Αλέξανδρος δεν είχε ανάγκη να αναζητήσει συμμάχους στην προσπάθειά του να καταλύσει την Περσική ηγεμονία….» (Διόδωρος 16.1)

Μετά την απόκρουση των Περσών δια του κοινού αγώνα, λέει ο Θουκυδίδης (Α 17), ο εθνικός σύνδεσμος των Ελλήνων που είχε δημιουργηθεί για την απόκρουση των Περσών διατηρήθηκε μόνο λίγο καιρό και μετά αρχίζουν μακροχρόνιες εμφύλιες συγκρούσεις (Πελοποννησιακός, Βοιωτικός κ.α. πόλεμοι κ.α.) με την ανάμειξη και των Περσών είτε για το ποιος θα γίνει η νέα παγκόσμια δύναμη ή ποιος θα ηγεμονεύσει τον άλλο. Προ αυτής της κατάστασης εκμεταλλεύτηκε - παρουσιάστηκε στο προσκήνιο μια νέα ελληνική δύναμη, το συγκεντρωτικό στρατιωτικό κράτος των Μακεδόνων, ο ελληνικός βορά που μέχρι τότε βρίσκονταν κάπως στο παρασκήνιο. Ειδικότερα ο Θουκυδίδης, σχετικά με τους Μακεδόνες και την ανάπτυξή τους αναφέρει τα εξής (μετάφραση Ελ. Βενιζέλου): « Ο στρατός λοιπόν του Σιτάλκου (βασιλιά της Θράκης) συνεκεντρώνετο εις την Δόβηρον και ητοιμάζετο να κατέλθη από τα υψώματα, δια να εισβάλη εις την Κάτω Μακεδονίαν, επί της οποίας εβασίλευεν ο Περδίκκας. Διότι υπάρχει και Άνω Μακεδονία, εις την οποίαν κατοικούν οι Λυγκησταί και οι Ελιμιώται και άλλα φύλα, τα οποία είναι μεν σύμμαχα και υπήκοα των κάτω Μακεδόνων, αλλ' έχουν βασιλείς ιδικούς των. Αλλά την περί την θάλασσαν εκτεινομένην χώραν, η οποία καλείται σήμερον Μακεδονία, κατέκτησαν πρώτον και εβασίλευσαν επ' αυτής ο πατήρ του Περδίκκα Αλέξανδρος και οι πρόγονοί του Τημενίδαι, οι οποίοι κατήγοντο αρχικώς από το Άργος, και οι οποίοι εξεδίωξαν δια της βίας των όπλων από μεν την Πιερίαν τους Πίερας, οι οποίοι εγκατεστάθησαν βραδύτερον εκείθεν του Στρυμόνος εις Φάγρητα και άλλα μέρη υπό το Παγγαίον (και μέχρι σήμερον δ' ακόμη η εις τους πρόποδας του Παγγαίου προς την θάλασσαν χώρα καλείται κοιλάς της Πιερίας), και από την καλουμένην Βοττίαν τους Βοττιαίους, οι οποίοι είναι σήμερον γείτονες της Χαλκιδικής. Κατέκτησαν ωσαύτως από την Παιονίαν λωρίδα γης, εκτεινομένην από το εσωτερικόν κατά μήκος του Αξιού προς την Πέλλαν και την θάλασσαν, και εξουσιάζουν ήδη πέραν του Αξιού μέχρι του Στρυμόνος την καλουμένην Μυγδονίαν, εκδιώξαντες απ' αυτήν τους Ηδώνας. Επίσης εξεδίωξαν από την καλουμένην σήμερον Εορδίαν τους Εορδούς, εκ των οποίων οι μεν πολλοί κατεστράφησαν, ολίγοι δε έχουν εγκατασταθή περί την Φύσκαν, και από την Αλμωπίαν τους Άλμωπας. Το ούτω συγκροτηθέν βασίλειον των Τημενιδών κατέκτησε και εξουσιάζει μέχρι σήμερον τα διαμερίσματα άλλων φύλων, όπως τον Ανθεμούντα, την Γρηστωνίαν, την Βισαλτίαν, και πολύ μέρος της καθαυτό Μακεδονίας. Ολόκληρον, εν τούτοις, το κράτος τούτο ονομάζεται Μακεδονία, και βασιλεύς αυτού, κατά τον χρόνον της εισβολής του Σιτάλκου, ήτο ο υιός του Αλεξάνδρου Περδίκκας. Οι Μακεδόνες αυτοί, μη δυνάμενοι ν' αμυνθούν εναντίον της εισβολής τόσον μεγάλου στρατού, απεσύρθησαν εις τας εκ φύσεως οχυράς θέσεις και τα φρούρια, όσα υπήρχαν εις την χώραν. Τοιαύτα όμως φρούρια δεν υπήρχαν πολλά, διότι βραδύτερον μόνον ο υιός του Περδίκα Αρχέλαος, όταν έγινε βασιλεύς, οικοδόμησεν όσα σήμερον υπάρχουν εις την χώραν, εχάραξεν ευθείς δρόμους, και καθ' όλα τα άλλα ερρύθμισε τα του πολέμου δι' οργανώσεως του ιππικού και της προμηθείας όπλων και των λοιπών εφοδίων, καλλίτερα από όλους τους προ αυτού οκτώ βασιλείς. Ο στρατός των Θρακών, εκκινήσας από την Δόβηρον, εισέβαλε πρώτον εις την χώραν, η οποία ήτο προηγουμένως υπό την εξουσίαν του Φιλίππου, και εκυρίευσεν εξ εφόδου την Ειδομενήν, ενώ εξ άλλου η Γορτυνία, η Αταλάντη και μερικά άλλα μέρη υπετάχθησαν δια συνθηκολογίας, λόγω συμπαθείας προς τον υιόν του Φιλίππου Αμύνταν, ο οποίος ηκολούθει την εκστρατείαν. Τον Ευρωπόν, εξ άλλου, επολιόρκησαν μεν, δεν ημπόρεσαν όμως να κυριεύσουν. Μετά τούτο ήρχισε προελαύνων και εις την άλλην Μακεδονίαν, την προς τ' αριστερά της Πέλλης και του Κύρρου. Νοτιώτερον όμως δεν επροχώρησε μέχρι Βοττιαίας και Πιερίας, αλλ' ήρχισε να ερημώνη την Μυγδονίαν, την Γρηστωνίαν και τον Ανθεμούντα. Οι Μακεδόνες, εξ άλλου, ούτε εσκέφθησαν καν ν' αντισταθούν δια του πεζικού, αλλά προσκαλέσαντες τους συμμάχους των της Άνω Μακεδονίας να ενώσουν το υπάρχον ήδη ιππικόν των, καίτοι ολίγοι εναντίον πολλών, ενήργησαν επελάσεις κατά του στρατεύματος των Θρακών, οπουδήποτε ενόμιζαν ότι παρουσιάζεται κατάλληλος ευκαιρία. Και οπουδήποτε μεν εγίνετο η πρώτη κρούσις, κανείς δεν ημπορούσε ν' αντισταθή εναντίον ιππέων,όχι μόνον γενναίων, αλλά και φερόντων θώρακα, αλλ' οσάκις περιεκυκλώνοντο υπό μεγάλου πλήθους, περιήρχοντο εις σοβαρόν κίνδυνον, λόγω του ότι αι εχθρικαί δυνάμεις ήσαν πολλαπλάσιαι,εις τρόπον ώστε τελικώς κρίνοντες, ότι δεν είναι εις θέσιν να επιχειρούν τοιαύτα τολμήματα απέναντι τόσης αριθμητικής υπεροχής, τα παρήτησαν. (Θουκυδίδης, Β 99-100)

Ο Θουκυδίδης αναφέρει επίσης ότι κατά την περίοδο του μεγάλου εμφύλιου πολέμου μεταξύ Πελοποννησίων και Αθηναίων (= ο γνωστός και ως «Πελοποννησιακός πόλεμος», ο οποίος μεταφέρθηκε ως ήταν επόμενο και στην Μακεδονία) βρήκαν την ευκαιρία οι βάρβαροι Ιλλυριοί και μερικά θρακικά βάρβαρα φύλα και εισέβαλαν στην Μακεδονία, για να την καταλάβουν, όμως τελικά αποκρούστηκαν από τους Μακεδόνες και με τη βοήθεια και των Πελοπονησίων (Πελοποννήσιοι και Μακεδόνες ήσαν κατά των Αθηναίων στον εμφύλιο), πρβ (μετάφραση Ελ. Βενιζέλου): Εν τω μεταξύ, ο Βρασίδας και ο Περδίκκας εξεστράτευσαν από κοινού δια δευτέραν φοράν εις Λυγκηστίδα κατά του Αρραβαίου. Ο Περδίκκας είχεν υπό τας διαταγάς του την στρατιωτικήν δύναμιν των Μακεδόνων, όσοι ήσαν υπήκοοί του, καθώς και σώμα οπλιτών από τους εκεί κατοικούντας Έλληνας. Ενώ ο Βρασίδας ηγείτο, εκτός των Πελοποννησίων, που του έμεναν διαθέσιμοι, και αποσπασμάτων από την Χαλκιδικήν, την Άκανθον και τας άλλας πόλεις, αναλόγως της δυνάμεως καθεμιάς. Ο ολικός αριθμός των Ελλήνων οπλιτών ανήρχετο εις τρεις χιλιάδας περίπου, των Μακεδόνων δε και Χαλκιδέων ιππέων σχεδόν εις χιλίους. Ο επίλοιπος στρατός απετελείτο από μέγα πλήθος βαρβάρων. Όταν εισήλθαν εις το έδαφος του Αρραβαίου, ευρήκαν ότι οι Λυγκησταί ήσαν στρατοπεδευμένοι και τους επερίμεναν. Εστρατοπέδευσαν επομένως και αυτοί απέναντί των. Το πεζικόν των δύο στρατών κατείχε δύο λόφους, τον ένα απέναντι του άλλου, εις το μέσον δ' υπήρχε πεδιάς, εις την οποίαν κατέβη πρώτον το Ιππικόν και των δύο και συνεκρούσθησαν. Έπειτα οι Λυγκησταί οπλίται μαζί με το ιππικόν κατέβησαν πρώτοι από τον λόφον, έτοιμοι προς μάχην. Ο Βρασίδας και ο Περδίκκας προήλασαν και αυτοί αντιθέτως και επετέθησαν εναντίον των Λυγκηστών, τους οποίους έτρεψαν εις φυγήν και από τους οποίους εφόνευσαν πολλούς, ενώ οι λοιποί διέφυγαν προς τα υψώματα, όπου έμειναν αδρανούντες. Μετά τούτο, αφού έστησαν τρόπαιον, έμειναν εκεί δύο ή τρεις ημέρας, περιμένοντες τους Ιλλυριούς, οι οποίοι επρόκειτο να έλθουν ακριβώς τότε ως μισθοφόροι του Περδίκκα. Ο τελευταίος, μετά την πάροδον των ημερών αυτών, ήθελε να προελάση εναντίον των χορίων του Αρραβαίου και να μη μένη αδρανής. Ο Βρασίδας, εν τούτοις, ήτο ανήσυχος δια την Μένδην και εφοβήτο μήπως πέση εάν οι Αθηναίοι, καταπλεύσουν εκεί προ της επιστροφής του. Δια τον λόγον αυτόν, και διότι άλλωστε οι Ιλλυριοί δεν είχαν φθάσει ακόμη, δεν είχε καμμίαν όρεξιν να προελάση, αλλ' ήθελε τουναντίον να επιστρέψη.

Αλλ' ενώ συνεζήτουν τας αντιθέτους γνώμας των, ήλθε και η είδησης ότι οι Ιλλυριοί εγκατέλειψαν προδοτικώς τον Περδίκκαν και ηνώθησαν με τον Αρράβαιον, εις τρόπον ώστε και οι δύο πλέον ήσαν της γνώμης να αποσυρθούν, διότι εφοβούντο τους Ιλλυριούς, οι οποίοι είναι έθνος πολεμικόν. Αλλ' ένεκα της διαφωνίας των δύο δεν είχε ληφθή ωρισμένη απόφασις δια την ώραν της αναχωρήσεως. Και όταν ενύκτωσε, εις από τους ανεξηγήτους εκείνους πανικούς, εις τους οποίους υπόκεινται μεγάλοι στρατοί, κατέλαβεν αμέσως τους Μακεδόνας και το πλήθος των βαρβάρων («οι μεν Μακεδόνες και το πλήθος των βαρβάρων ευθύς φοβηθέντες, όπερ φιλεί μεγάλα στρατόπεδα»), και επειδή ενόμισαν ότι οι επερχόμενοι εχθροι ήσαν πολλαπλάσιοι, από ό,τι πραγματικώς ήσαν και ότι φθάνουν από στιγμής εις στιγμήν, ετράπησαν αιφνιδίως εις φυγήν, κατευθυνόμενοι εις τα ίδια. Και επειδή τα δύο συμμαχικά στρατόπεδα ήσαν εις μεγάλην απόστασιν το εν από το άλλο, ηνάγκασαν τον Περδίκκαν, όταν εννόησε τι τρέχει (διότι κατ' αρχάς δεν είχεν αντιληφθή τίποτε), ν' απέλθη χωρίς να ίδη τον Βρασίδαν. Όταν κατά τα εξημερώματα έμαθεν ο Βρασίδας την εσπευσμένην αναχώρησιν των Μακεδόνων και την επικειμένην άφιξιν των προελαυνόντων Ιλλυριών και του Αρραβαίου, απεφάσισε και αυτός ν' απέλθη αμέσως, και εσχημάτισε τους οπλίτας του εις τετράγωνον, τοποθετήσας τους ψιλούς στρατιώτας εις το μέσον. Τους νεωτέρους στρατιώτας έταξεν εις τρόπον ώστε να εξέρχονται από το τετράγωνον προς απόκρουσιν του εχθρού, οπουδήποτε ήθελεν επιτεθή, και ο ίδιος ετάχθη κατά την υποχώρησιν εις την οπισθοφυλακήν επί κεφαλής τριακοσίων επιλέκτων ανδρών, με τον σκοπόν ν' αμύνεται, αποκρούων την εχθρικήν εμπροσθοφυλακήν.

Και πριν οι εχθροί πλησιάσουν, απηύθυνε βιαστικά εις τους στρατιώτας του τους επομένους προτρεπτικούς λόγους: "Αγαπητοί Πελοποννήσιοι, εάν δεν υπώπτευα ότι είσθε τρομαγμένοι, και διότι εμείνατε μόνοι, και διότι οι επερχόμενοι εναντίον μας είναι βάρβαροι («ει με μη υπωπτευον, άνδρες Πελοποννήσιοι, νομή τε μεμνωσθε και ότι οι βάρβαροι οι επιόντες και πολλοί έκπληξιν έχειν») και πολλοί, θα περιωριζόμην εις τους συνήθεις προτρεπτικούς λόγους, χωρίς να θελήσω, όπως τώρα, να κάμω και τον διδάσκαλον. Τώρα όμως που εγκατελείφθημεν από τους συναγωνιστάς μας και ευρισκόμεθα ενώπιον πολυαρίθμων εχθρών, θα προσπαθήσω με ολίγας υπομνήσεις και παραινέσεις να σας διαφωτίσω μερικά σπουδαιότατα σημεία. Ισχυρίζομαι, τωόντι, ότι πρέπει να δεικνύεσθε ανδρείοι εις τον πόλεμον όχι απλώς όταν τύχη να έχετε συμμάχους εις το πλευρόν σας, αλλά δια την έμφυτον γενναιότητά σας, και να μη σας ανησυχή οσονδήποτε μεγάλος αριθμός εχθρών, αφού άλλωστε δεν ανήκετε εις πολιτείας, όπου οι πολλοί κυβερνούν τους ολίγους αλλ' αντιθέτως εις πολιτείας, όπου οι περισσότεροι κυβερνώνται από τους ολιγωτέρους, οι οποίοι την επικράτησίν των οφείλουν εις την πολεμικήν των υπεροχήν. Ως προς τους βαρβάρους, εξ άλλου, τους οποίους φοβείσθε τώρα, διότι δεν τους γνωρίζετε, η ιδική σας πείρα από τας τελευταίας συγκρούσεις προς τους βαρβάρους της Μακεδονίας, όσα εγώ συμπεραίνω και όσα εξ ακοής γνωρίζω, πρέπει να σας πείσουν ότι δεν είναι τρομεροί. Διότι, οσάκις εχθρική δύναμις, που φαίνεται ισχυρά, είναι πράγματι ασθενής, ασφαλής περί αυτής πληροφορία, την οποίαν εγκαίρως αποκτούν οι αντίπαλοί της, καθιστά τους τελευταίους περισσότερον θαρραλέους, ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απέναντι πραγματικώς ισχυρού εχθρού επιτίθεται κανείς με μεγαλυτέραν τόλμην, εάν δεν γνωρίζη εκ των προτέρων την δύναμίν του. Οι Ιλλυριοί, δι' εκείνους που δεν τους γνωρίζουν, είναι αληθώς φοβεροί, όταν τους βλέπη κανείς επερχομένους…... (Θουκυδίδης Δ 124 – 126)

Σύμφωνα επίσης με τους αρχαίους συγγραφείς:

Το 359 π.Χ. ο βασιλιάς των Μακεδόνων Περδίκας Γ' σκοτώνεται σε μάχη εναντίον των Ιλλυριών και το θρόνο τον διαδέχεται ο Φίλιππος Β (359-336)', ο οποίος μαζί με το γιο του Αλέξανδρο Γ’ έμελε να κάνουν τη Μακεδονία πρώτη δύναμη στον κόσμο..

Το 357 π.Χ. ο Φίλιππος Β΄ κατέλαβε την Αμφίπολη και την Πύδνα,.

Το 356 π.Χ. ο Φίλιππος Β’ νικά και απωθεί τους Ιλλυριούς. Ο Ισοκράτης, στον « Περί Ειρήνης » λόγο του, διατυπώνει την Πανελλήνια Ιδέα. Την ίδια χρονιά γεννιέται ο Αλέξανδρος Γ'. Την ίδια χρονιά ο Φίλιππος κατέλαβαε την Ποτίδαια και τα μεταλλεία χρυσού της Θράκης και στη συνέχεια κατέπνιξε την εξέγερση των Ιλλυριών, Παιόνων και Θρακών και εξασφάλισε έτσι τα βόρεια σύνορά του. Γι' αυτό, όταν κατά το Β΄ Ιερό πόλεμο (355-346 π.Χ.) οι Φωκείς εισέβαλαν στη Θεσσαλία, δέχτηκε την πρόσκληση των Θεσσαλών για βοήθεια, καθώς ήταν ευκαιρία να επέμβει στα πράγματα της νότιας Ελλάδας. Αφού έδιωξε τους εισβολείς Φωκείς, έγινε συγχρόνως κύριος όλης της Θεσσαλίας και εμφανίστηκε στα μάτια των Ελλήνων ως προστάτης του ιερού των Δελφών.

Το 357 π.Χ. ο Φίλιππος Β', επιχειρώντας να προσεγγίσει το βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου, παντρεύεται την ανιψιά του Ολυμπιάδα

Το 352 π.Χ. ο Φίλιππος Β΄ εκστράτευσε στη Θράκη και έφτασε μέχρι την Προποντίδα και το 349 π.Χ. κατέλαβε την Όλυνθο, παρά την αντίδραση του Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη. Η αδιαφορία των Αθηναίων τον κατέστησε κύριο σε ολόκληρη τη Χαλκιδική. Ύστερα από την επιτυχία του αυτή έκλεισε με τους Αθηναίους τη Φιλοκράτειο ειρήνη (346 π.Χ.). και αμέσως μετά κατέλαβε τη Φωκίδα.

Το 344 π.Χ. οι Θεσσαλοί εξέλεξαν το Φίλιππο Β’ άρχοντα τους και στη συνέχεια έγιναν σύμμαχοί του η Μεσσηνία, η Μεγαλόπολη, το Αργος, η Ήλιδα, η Εύβοια, η Ήπειρος και η Θράκη.

Ο Γ΄ Ιερός πόλεμος (339 π.Χ.) έδωσε την ευκαιρία στον Φίλιππο να καταλάβει την Άμφισσα και την Ελάτεια και άφησε να φανεί η πρόθεσή του για μια νέα οριστική αναμέτρηση με τη νότια Ελλάδα.

Η αναμέτρηση έγινε στη Χαιρώνεια το 338 π.Χ., όπου σύντριψε τους ενωμένους Αθηναίους, Θηβαίους, Φωκείς, Κορινθίους και Αχαιούς.

Ύστερα υπέταξε όλη τη Νότια Ελλάδα και στις πόλεις διόρισε ολιγαρχικές κυβερνήσεις από "φιλιππίζοντες".

Η μάχη της Χαιρώνειας 338 π.Χ.

Την 7η Αυγούστου, του έτους 338 π.Χ., οι Θηβαίοι με την σύμμαχο τους Αθήνα, συνάντησαν τον στρατό του Φιλίππου, βασιλιά της Μακεδονίας, στην Χαιρώνεια. Μετά από μακρά και σκληρή μάχη, ο Μακεδονικός στρατός βγήκε νικητής. Όλοι οι άνδρες του Ιερού Λόχου που δεν είχαν ηττηθεί μέχρι τότε σκοτώθηκαν. Όλοι ενταφιάστηκαν στο σημείο που έπεσαν και προς τιμήν τους οι Θηβαίοι έστησαν ένα πέτρινο λιοντάρι. Το 336 π.Χ., μετά από συνεχείς διαδόσεις για τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Θηβαίοι βοηθούμενοι από την Αθήνα με χρήματα και όπλα, μπήκαν στην πόλη, αλλά δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τα Κάδμεια. Αμέσως συγκάλεσαν γενικό συμβούλιο και μίλησαν να ελευθερώσουν την πόλη, όπως το είχε επιτύχει ο Πελοπίδας πενήντα χρόνια πριν. Οι κάτοικοι δέχθηκαν και έκαναν ψήφισμα στο οποίο απεφάσισαν την ανεξαρτησία της Θήβας. Προσπάθειες όμως για να εκδιώξουν την φρουρά απέτυχαν. Έστειλαν επίσης πρέσβεις στην Αρκαδία και άλλες πόλεις και τους κάλεσαν να ενωθούν μαζί τους. Δυστυχώς όμως γι' αυτούς, καμία άλλη δεν δέχθηκε. Κατά την διάρκεια όλων αυτών, ο Αλέξανδρος ήταν στην Ιλλυρία. Με αστραπιαία ταχύτητα, έφθασε στην Θήβα , αλλά δεν επιτέθηκε στην πόλη αμέσως, ελπίζοντας ότι θα παραδοθούν. Έκανε προκήρυξη στους Θηβαίους να παραδώσουν τους δύο αρχηγούς τους και αυτός θα έδινε χάρη στους υπόλοιπους. Οι Θηβαίοι με την σειρά τους, απαίτησαν να τους παραδώσει τους στρατηγούς Αντίπατρο και Φιλώτα, για εγγύηση. Μετά από αυτά, ο Αλέξανδρος περικύκλωσε την πόλη με λιθοβολητικές μηχανές και ήταν έτοιμος να επιτεθεί , αλλά ακόμη περίμενε μήπως και αλλάξουν γνώμη. Μετά όμως από λογομαχίες Θηβαίων, οι οποίοι βρισκόταν έξω από τα τείχη μπροστά στην πύλη έτοιμοι να υπερασπισθούν την πόλη τους, και των ανδρών του στρατηγού Πέρδικα, η μάχη άναψε. Οι Θηβαίοι πολέμησαν γενναία, αλλά αναγκάστηκαν τελικά να επιστρέψουν μέσα στα τείχη. Οι Μακεδόνες όρμησαν θυελλωδώς στην πόλη, σκοτώνοντας περισσότερους από έξη χιλιάδες. Τριάντα χιλιάδες πουλήθηκαν δούλοι. Η Μακεδονική απώλεια ήταν πεντακόσιοι άνδρες. Η πόλη λεηλατήθηκε και κάηκε, εκτός από τους ναούς και το σπίτι του Πίνδαρου. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 316 π.Χ., ο Κάσσανδρος ξανάχτισε την πόλη, η οποία όμως δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο αυτή την φορά στις υποθέσεις της Ελλάδος.

3. Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ – ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΙΔΕΑ

Μετά τη μάχη της Χαιρώνειας (το 338 π.Χ.), που έπαψε να υπάρχει στην Ελλάδα πόλη που να μην υπολογίζει τους Μακεδόνες, ο τότε βασιλιάς των Μακεδόνων Φίλιππος συγκάλεσε συνέδριο των ελληνικών πόλεων στις αρχές του 337 π.Χ. στην Κόρινθο για τα ελληνικά θέματα (τις εμφύλιες διαμάχες, αλλά και την και πάλι επέμβαση των Περσών στα ελληνικά πράγματα). Στο συνέδριο αυτό συμφωνήθηκε να υπάρξει κοινή ειρήνη μεταξύ των ελληνικών πόλεων και συνάμα συγκροτήθηκε συμμαχία (Πανελλήνια Ένωση), αμυντική και επιθετική με αρχηγό το Φίλιππο, καθορίστηκε κοινός ελληνικός στρατός και ναυτικό και τέλος να γίνει εκδικητικός πόλεμος κατά των Περσών για τις λεηλασίες που είχε κάνει ο Ξέρξης στην Ελλάδα κ.α.

Η ως άνω απόφαση της Κορίνθου λήφθηκε και γιατί πολλοί Έλληνες διανοούμενοι της εποχής αυτής, όπως π.χ. ο ρήτορας Ισοκράτης, διακήρυτταν ότι η μόνη λύση των ελληνικών προβλημάτων ( παύση των εμφυλίων πολέμων και η ησυχία από τους Πέρσες) ήταν η ειρήνευση των ελληνικών κρατών, η πολιτική ένωση των Ελλήνων και ο κοινός πόλεμος κατά των βαρβάρων, δηλαδή κατά των Περσών και των συμμάχων τους (Κάρων, Φοινίκων κ.α.).

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΥ - Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΗΓΕΜΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο βασιλιάς της Μακεδονίας και αρχηγός της Πανελλήνιας συμμαχίας Φίλιππος δολοφονείτε με ανάμειξη των Περσών λίγο μετά από το συνέδριο της Κορίνθου (336 π.Χ.). Τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο γιος του Αλέξανδρος Γ’, ο μετέπειτα Μέγας Αλέξανδρος. Ο Αλέξανδρος μόλις ανέλαβε βασιλιάς κατεβαίνει στον Ισθμό και ζητά από το Συνέδριο των Ελλήνων που έδρευε εκεί να ηγηθεί αυτός της εκστρατείας στην Ασία, όπως είχαν αναθέσει πιο πριν στον πατέρα του. Δέχτηκαν όλοι πλην των Λακεδαιμονίων, με το αιτιολογικό ότι αυτοί ηγούνται και δεν ακολουθούν.

Αμέσως μετά ο Μ. Αλέξανδρος στράφηκε εναντίον των βαρβάρων στα βόρεια σύνορα του κράτους του. Τότε διαδόθηκε ότι ο Αλέξανδρος σκοτώθηκε στην εκστρατεία αυτή και οι Θηβαίοι επαναστάτησαν. Οργισμένος ο Αλέξανδρος επέστρεψε και κατάστρεψε τη Θήβα (335 π.Χ.).

Η αστραπιαία αυτή ενέργεια τρομοκράτησε τους άλλους Έλληνες, οι οποίοι δήλωσαν υποταγή, οπότε απερίσπαστος ο Αλέξανδρος επιδόθηκε στην προπαρασκευή της εκστρατείας στη Μ. Ασία, για τιμωρία των Περσών αφενός για το θάνατο του πατέρα τους και αφετέρου για τα δεινά που είχαν κάνει επί Ξέρξη στην Ελλάδα, καθώς και για τις συνεχείς επεμβάσεις τους στα ελληνικά πράγματα.

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ - ΑΙΤΙΑ

Νόμισμα βασιλιά Φιλίππου 356 – 336 π.Χ.), πατέρα Μ. Αλέξανδρου, με κεφαλή Δία και τον ίδιο ιππέα-νικητή στην Ολυμπία.

Τετράδραχμο του Μ. Αλέξανδρου (336 – 323 π.Χ.) με τον ίδιο ή τον Ηρακλή να φορά τη λεοντή και τον κρηταγενή Δία ένθρονο. Οι βασιλιάδες των Μακεδόνων ήσαν απόγονοι του Ηρακλή.

Ο Αρριανός, σχετικά με τους συμμάχους κα τα αίτια για τα οποία ο Μ. Αλέξανδρος Μ. Αλέξανδρος εκστράτευσε εναντίον του βασιλιά των Περσών και των βαρβάρων (Φοίνικες, Κάρες, Μήδους κ.α.) που τον στήριζαν, μας αναφέρει ένα γράμμα που έστειλε ο Μ. Αλέξανδρος στο βασιλιά των περσών, που λέει (σε νέα ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»): «Οι πρόγονοί σας ήρθαν στην Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχουν κάνει κανείς από εμάς κανένα κακό. Τώρα που εγώ έγινα βασιλιάς των Ελλήνων, πέρασα στην Ασία, για να εκδικηθώ τις δικές σας αδικίες…. Εξάλλου, βοηθήσατε τους Περίνθιους που αδικούσαν τον πατέρα μου και ο Ώχος έστειλε στρατό στη Θράκη που την κατείχαμε εμείς. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε με συνωμοσία που οργανώσατε εσείς, όπως οι ίδιοι διαδώσατε με επιστολές σας σ΄όλο τον κόσμο …… Οι απεσταλμένοι σας κατέστρεψαν τους φίλους μας και προσπάθησαν να καταστρέψουν την ειρήνη, που έφερε στους Έλληνες. Εκστράτευσα λοιπόν εναντίον σου, επειδή εσύ ξεκίνησες την έχθρα….» (Αρριανός Β 14, 4).

Ο Αρριανός λέει επίσης ότι όταν ανέλαβε τη βασιλεία ο γιος του Φιλίππου Μ. Αλέξανδρος κατέβη πρώτα στην Πελοπόννησο και μετά στην Αθήνα κ.τ.λ. και ζήτησε να αναλάβει αρχηγός της εκστρατείας των Ελλήνων κατά των Περσών, όπως είχε γίνει πιο πριν με τον πατέρα του, και αυτό ως αντίποινα γι αυτά που είχαν προξενήσει πιο πριν οι Πέρσες στην Ελλάδα επί Ξέρξη. Επομένως την εκστρατεία στη Μ. Ασία την έκαναν όλοι οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων με αρχηγό το Μ. Αλέξανδρο, πρβ (σε νέα ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»): «‘Όταν ανέλαβε τη βασιλεία ο Αλέξανδρος, ως γιος του δολοφονημένου Φιλίππου, πήγε στην Πελοπόννησο- ήταν τότε περίπου είκοσι ετών. Εκεί συγκέντρωσε τους Πελοποννησίους και τους ζήτησε την αρχηγίας της εκστρατείας κατά των Περσών, μια και την είχαν ήδη αναθέσει στον Φίλιππο. Όλοι συμφώνησαν, εκτός από τους Σπαρτιάτες, που απάντησαν ότι η παράδοση τους επιβάλει όχι να ακολουθούν, αλλά να καθοδηγούν άλλους…..» (Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασης Α 1)

Αναφέρεται επίσης ότι μετά την ανακήρυξη, ο Αλέξανδρος επ ευκαιρία επισκέφθηκε το φιλόσοφο Διογένη το Σινωπέα στο Κράνειο, κοντά στην Κόρινθο, αφού δεν πήγαινε να τον δει ο ίδιος ο φιλόσοφος και όταν τον ρώτησε αν θέλει κάτι, ο φιλόσοφος είπε το γνωστό : " Μικρόν από του ηλίου μεταστηθι ", επειδή του έκρυβε τον ήλιο. (= «Μη μου κρύβεις εκείνο που δεν μπορείς να μου δώσεις»).

Λέγεται επίσης ότι ο Αλέξανδρος ζήτησε χρησμό από τους Δελφούς για το αποτέλεσμα της εκστρατείας και επειδή η Πυθία δεν του έδινε, επειδή οι ημέρες ήταν γρουσούζικες, την έβαλε βιαίως στο ναό και αυτή του είπε : " Ανίκητος εί ώ παί ".

Το εκστρατευτικό σώμα
κατά την εκστρατεία στην Ασία

Ο Αλέξανδρος εκστράτευσε στην Ασία την Άνοιξη του 334 π.Χ. με 30.000 πεζούς και 5.000 ιππείς πέρασε στην Ασία, αφήνοντας τη διοίκηση της Ελλάδας στο στρατηγό του Αντίπατρο (για το στόλο βλέπε πιο κάτω). Ειδικότερα το εκστρατευικό σώμα του Μ. Αλέξανδρου αποτελείτο από:

α) 12.000 Μακεδόνες, 7.000 σύμμαχοι και 5.000 μισθοφόροι με επικεφαλής τον Παρμενίωνα, β) 7.000 Οδρύσαι, Τριβαλλοί και Ιλλυριοί. γ) 1.000 τοξότες και Αγρινιάνες, δ) 1.800 ιππείς Μακεδόνες υπό τον γιό του Παρμενίωνα Φιλώτα ε) 1.800 ιππείς Θεσσαλοί υπό τον Κάλα, στ) 600 ιππείς λοιπών Ελλήνων υπό τον Ερίγυιο και ζ) 900 Θράκες και Παίονες ανιχνευτές υπό τον Κάσανδρο. Σύνολο 37.100. 12.000 έμειναν στην Ευρώπη υπό τον Αντίπατρο.

Στη Τροία ή άλλως Ίλιο θυσίασε στη θεά Αθηνα κι έκανε ιδιαίτερες σπονδες στον τάφο του Αχιλλέα.

Η μάχη στο Γρανικό ποταμό το 334 π.Χ.

Η πρώτη μάχη έγινε στο Γρανικό ποταμό το 334 π.Χ. Εκεί κινδύνεψε ο Αλέξανδρος, αλλά σώθηκε τελικά απ' τον Κλείτο, που πρόλαβε και σκότωσε τον Σπιθριδάτη, ενώ αυτός ετοιμαζόταν να χτυπήσει τον Αλέξανδρο. Μετά την νίκη αυτή ο Αλέξανδρος έστειλε ειδικά για τους Αθηναίους 300 ασπίδες, ενώ στα άλλα λάφυρα τα κοινά, εγράφη κατ' εντολή του το " Αλέξανδρος ο Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων ". Μετά τη μάχη αυτή πολλές πόλεις κι ανάμεσά τους οι Σάρδεις προσχώρησαν χωρίς μάχες στον Αλέξανδρο. Η Αλικαρνασσός όμως και η Μίλητος έπεσαν μετά από πολιορκία. Εν συνεχεία υπέταξε την Φρυγία και Πισιδία κι ήλθε στο Γόρδιο, έδρα του βασιλιά Μίδα. Εκεί έκοψε (κατά τον Αριστόβουλο όμως έλυσε) τον Γόρδιο δεσμό. Κατόπιν προσχώρησαν οι Παφλαγόνες και οι Καππαδόκες. Στην Κιλικία καθυστέρησε ο Αλέξανδρος επειδή αρρώστησε βαριά, είτε απ' τους κόπους, είτε επειδή λούστηκε στα παγωμένα νερά του ποταμού Κύδνου.

Η μάχη της Ισσού το 333 π.Χ.

Το 333 έγινε η μάχη της Ισσού, κατά την οποία ηττήθηκαν οι τεράστιες δυνάμεις του Δαρείου (400.000 πεζοί και 100.000 ιππείς), ο οποίος με 4.000 μόνο στρατιώτες πέρασε τον Ευφράτη για να σωθεί. ενώ συνελήφθηκαν η μητέρα, η γυναίκα του Δαρείου και δύο κόρες του, προς τις οποίες ο Αλέξανδρος φέρθηκε ιπποτικά. Μετά την μάχη στην Ισσό, του παραδόθηκαν η Κύπρος και η Φοινίκη, πλην της Τύρου, την οποία κατέλαβε μετά από 7μηνη πολιορκία το 332 π.Χ. Στην συνέχεια κυρίευσε και την Γάζα.

Σε μια νέα εξόρμηση ο Αλέξανδρος κυρίευσε τη Φοινίκη, την Παλαιστίνη, την Κύπρο και την Αίγυπτο (332 π.Χ.), όπου ίδρυσε την Αλεξάνδρεια. Ενώ βρίσκονταν στην Αίγυπτο επισκέφθηκε το Αμμώνειον (ναό του Άμμωνα Δία) στην όαση Σιούα 9στη Λιβυηή όαση του Σίβα), όπου οι ιερείς του επεφύλαξαν θερμή υποδοχή και λέχθηκε και η γνωστή φράση " ω παιδίον Διός ". Μετά γύρισε στην Τύρο της Φοινίκης (331 π.Χ.), για να συνεχίσει από εκεί την εκστρατεία του. Και εκεί έκανε θυσίες και οργάνωσε αγώνες.

Η μάχη στα Γαυγάμηλα το 331 π.Χ.

Η επόμενη σύγκρουση έγινε το 331 π.Χ. στα Γαυγάμηλα όπου έγινε και η συντριβή του Δαρείου. Η μεγάλη στρατιά του Δαρείου από 800.000 πεζούς, 200.000 ιππείς και 200 δρεπανηφόρα άρματα διαλύθηκε και ο ίδιος δραπέτευσε από τη μάχη κατευθυνόμενος στα Εκβάτανα. Ο Αλέξανδρος τότε κινήθηκε προς τη Βαβυλώνα, την κατέλαβε και δήμευσε τους θησαυρούς του Δαρείου. Το ίδιο έκανε ύστερα από ένα μήνα στα Σούσα. Μετά κατέλαβε τις δύο ιερές πόλεις των Περσών, τις Πασαργάδες και την Περσέπολη, όπου βρίσκονταν τα ανάκτορα της περσικής δυναστείας. Στο μεταξύ ο Δαρείος είχε αιχμαλωτιστεί από το σατράπη Βήσσο. Εναντίον του κινήθηκε ο Αλέξανδρος και τον νίκησε, κατά τη φυγή του όμως ο Βήσσος σκότωσε τον Δαρείο και αυτοανακηρύχτηκε βασιλιάς. Ο Αλέξανδρος τον καταδίωξε μέχρι τη Βακτριανή, όπου τον συνέλαβε και τον παρέδωσε στους Πέρσες, οι οποίοι τον σταύρωσαν.

Ο Αλέξανδρος μετά τη νίκη του στα Γαυγάμηλα έστειλε πολλά λάφυρα στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στους Πλαταιείς, που είχαν δώσει την πατρίδα τους για να γίνει η μάχη κατα των βαρβάρων. Στα Γαυγάμηλα ο Αλέξανδρος ανακηρύχτηκε βασιλιάς της Ασίας και άρχισε να κάνει μεγαλόπρεπες θυσίες στους θεούς και να μοιράζει πλούτη, σπίτια και αξιώματα. Στα Σούσα, την παλαιά πρωτεύουσα των Περσών, ο Αλέξανδρος βρήκε στα ανάκτορα 40.000 τάλαντα και σκεύη αμύθητης πολυτέλειας. Τα ίδια και στην Περσέπολη,. Όταν κάθισε στο θρόνο του Δαρείου, ο Δημάρατος ο Κορίνθιος, πατρικός του φίλος, δάκρυσε και είπε πώς στερήθηκαν μεγάλη χαρά όσοι Έλληνες πέθαναν πριν δουν τον Αλέξανδρο να κάθεται στο θρόνο του Δαρείου.

Ακολούθως τον αδελφό του Δαρείου, τον Εξάθρη, τον κατέταξε στους εταίρους, το επίλεκτο σώμα του, ενώ το σώμα του Δαρείου το έστειλε στην μητέρα του αποδίδοντας του τιμές. Μετά κατευθύνθηκε στην Υρκανία, στην σημερινή Αζοφική θάλασσα και εν συνεχεία στην Παρθική, όπου ντύθηκε για πρώτη φορά την βαρβαρική ενδυμασία. Εκεί καταδίωξε και τους Σκύθες.

Κατάκτηση Ινδικής 327 π.χ.

Το 327 π.Χ., μετά την κατάκτηση της Περσικής Αυτοκρατορίας, ο Αλέξανδρος εκστράτευσε για την κατάκτηση της Ινδικής. Στον Υδάσπη ποταμό νίκησε τον βασιλιά των Ινδών Πώρο μετά από σκληρή μάχη τον ίδιο δε τον Πώρο τον συνέλαβε αιχμάλωτο. Επειδή όμως θαύμασε τον άνδρα, τον έκανε σατράπη της περιοχής που πριν βασίλευε. Στην μάχη με τον Πώρο σκοτώθηκε κι ο Βουκεφάλας 30 χρονών. Στην μνήμη του έκτισε την πόλη Βουκεφαλία κοντά στον Υδάσπη. Μετά την μάχη αυτή οι στρατιώτες του δεν ήθελαν να προχωρήσουν πλέον, παρά τής απεγνωσμένες προσπάθειες, να τους πείσει να περάσουν τον Γάγγη, άλλως θα θεωρούσε τον εαυτό του αποτυχημένο.

Ακολούθως πολεμώντας τους Μαλλούς, τον πιο πολεμικό λαό της Ινδίας, παραλίγο να σκοτωθεί. Η κάθοδος προς την θάλασσα διήρκεσε 7 μήνες. Από εκεί ο μεν Νέαρχος και Ονησίκριτος με τον στολο κατευθύνθηκαν προς τον Περσικό κόλπο, ενώ ο Αλέξανδρος με 120.000 πεζούς και 15.000 ιππείς μετά από δίμηνο ταλαιπωρία και αφού έχασε τα 3/4 των δυνάμεων του απ' τις κακουχίες, ήλθε στην Γεδρωσία. Από κει η πορεία έγινε πολύ πιο εύκολη και εν μέσω μάλιστα διασκεδάσεων. Συναντήθηκε και με τον Νέαρχο και συνεπαρμενος μάλιστα από τις αφηγήσεις του, αποφάσισε και άρχισε ετοιμασίες στόλου στη Θάμψακο, με τον οποίο σχεδίαζε ο ίδιος να περιπλεύσει την Αφρική και να έλθει στο Αιγαίο διά μέσου των Ηρακλείων στηλών. Δυστυχώς όμως εκείνη την εποχή φύσηξε άνεμος αναταραχής και στάσεων. Τότε στασίασαν κατά του Αντιπάτρου και η Ολυμπιάδα με την Κλεοπάτρα μοιράζοντας την εξουσία και παίρνοντας η μεν Ολυμπιάδα την Ήπειρο η δε Κλεοπάτρα την Μακεδονία. Έτσι ο Αλέξανδρος ματαίωσε τα σχέδιά του, έστειλε τον Νέαρχο από την θάλασσα να κάνει πολέμους στην παραλία κι ο ίδιος άρχισε να τιμωρεί τους διαφόρους στασιαστές. Στην Περσέπολη σκότωσε τον Πολύμαχο, μολονότι ήταν απ' την Πέλλα επειδή σύλησε τον τάφο του Κύρου, του ιδρυτή του Περσικού κράτους.

Στα Σούσα ο Αλέξανδρος νύμφευσε τους εταίρους. Ο ίδιος πήρε την Στατειρα, την κόρη του Δαρείου. Κατόπιν έκανε δείπνο για 9.000 ανθρώπους. Εκεί εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον για τους 30.000 Πέρσες νεανίες που τους παρείχε μόρφωση, πράγμα που δυσαρέστησε τους Μακεδόνες. Η δυσαρέσκεια μάλιστα έγινε πιο έντονη επειδή ο Αλέξανδρος διόριζε ραβδούχους απ' αυτούς τους νεανίες. Τελικά όμως συμφιλιώθηκε μαζί τους, αποστράτευσε τους γεροντότερους και τους έστειλε στον Αντίπατρο με πολλά δώρα και με την εντολή σ' αυτόν να τους δίνει τιμητικές θέσεις στους αγώνες και τα θεάματα. Στα Εκβάτανα της Μηδίας αρρώστησε και πέθανε ο παιδικός του φίλος Ηφαιστίων.

Ο ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΝΕΑΡΧΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ

Ο ΓΕΩΓΡΑΦΟΣ - ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗΣ

ΠΥΘΕΑΣ Ο ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΗΣ

Την ίδια περίπου εποχή που ο Νέαρχος περιπλέει τις ακτές της Ινδίας, ο γεωγράφος, αστρονόμος και εξερευνητής Πυθέας ο Μασσαλιώτης θα βγει στον Ατλαντικό, για να φθάσει στη Βρετανία και τη μυθική νήσο Θούλη, τη σημερινή Ισλανδία, τη "βορειότατη, κατά τον Πυθέα, των Βρετανικών νήσων".

Πριν ξεκινήσει την εκστρατεία στην Ασία ο Μ. Αλέξανδρος όρισε ορισμένους τριήραρχους από τα διάφορα μέρη της Ελλάδας (Κω, Μακεδονία κ.α.) και μεταξύ αυτών και τον Νέαρχο, γιο του Ανδρότιμου και καταγωγής από την Κρήτη που ζούσε όμως στην Αμφίπολη, κοντά στο Στρυμόνα. Τον ίδιο όρισε και ναύαρχο του στόλου του.

Ο στόλος του Μ. Αλεξάνδρου, στην αρχή της εκστρατείας του, περιλάμβανε 150 - 160 πολεμικά πλοία, κυρίως τριήρεις από τις οποίες 29 ήσαν Αθηναϊκές και δεκάδες μεταγωγικά. Τα πληρώματα των πλοίων ήταν από τα διάφορα μέρη της Ελλάδας (Μακεδονία, Κύπρο, Κω κ.τ.λ.), όμως και μερικοί Φοίνικες και Αιγύπτιοι.

Ξεκινώντας ο Νέαρχος από τον Υδάσπη ποταμό, έπλευσε στις ακτές του Περσικού κόλπου και έφτασε στις εκβολές του Ευφράτη ποταμού στην Ινδία. Αποκομμένος ο στόλος, χωρίς τρόφιμα και χωρίς την υποστήριξη του στρατού, περνώντας από άγνωστα μέρη έφτασε και μετά από πολλές δυσκολίες κατόρθωσε να φτάσει στο Ευφράτη, χάρη της ικανότητας του Νέαρχου που με πραότητα, αποφασιστικότατα και θάρρος ξεπέρασε τα εμπόδια και τη δεισιδαιμονία των ναυτών του που διογκώθηκε λόγω του άγνωστου του επιχειρήματος.

Ο Μ. Αλέξανδρος επισκέπτέται το βυθό της θάλασσας στη Τύρο το 332 π.Χ.

Η κάθοδος του Ινδού ποταμού από το στόλο του Μ. Αλεξάνδρου με το ναύαρχο Νέαρχο και το μεγάλο ταξίδι από τις εκβολές του Ινδού ποταμού μέχρι τον Περσικό Κόλπο ήταν ένα φοβερά μεγάλο κατόρθωμα, επειδή η διαδρομή ήταν και άγνωστη και μεγάλης απόστασης και επικίνδυνη και μέσα από ποτάμια, άρα με πολλές ενέδρες κ.τ.λ.

Αποτελεί μια απ' τις μεγαλύτερες εποποιίες του αρχαιοελληνικού ναυτικού.

Σύντομα θα ακολουθήσουν η εξερεύνηση των ακτών της Αραβίας και της Κασπίας, ενώ η Α. Μεσόγειος γίνεται Ελληνική λίμνη προστατευμένη από τα καράβια των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών.

Με την επικράτηση των Μακεδόνων το εμπόριο και η ναυτιλία γνωρίζουν νέα άνθιση, όμως, λόγω της επέκτασης των Μακεδόνων, τα λιμάνια της Ασίας και της Αιγύπτου μεγαλώνουν σε βάρος του Πειραιά. Οι Μακεδόνες επεκτείνουν συνεχώς την επικράτειά τους και μεταφυτεύουν το ελληνικό στοιχείο μέχρι τις εσχατιές του τότε γνωστού κόσμου. Εξ αιτία αυτού η ελληνική γλώσσα και γραφή θα γίνουν διεθνείς

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ (ΒΑΘΥΣΚΑΦΟΣ)

Λέγεται ότι ο μέγας Αλέξανδρος χρησιμοποίησε μια πρώτη μορφή υποβρυχίου για να παρατηρήσει από κοντά τα παράξενα ψάρια στον βυθό του Ινδικού ωκεανού (332 π.Χ.). Χρειάστηκε να φτάσουμε στα 1620 για να μας δώσει ο Κ.Ντρέμπελ στην Ολλανδία ένα σύγχρονο υποβρύχιο. Ο Αριστοτέλης (Προβλήματα) λέει ότι ο Μ. Αλέξανδρος θέλοντας να ελέγξει σωστά τα ναυτικά αμυντικά έργα της Τύρου, πριν την πολιορκήσει, μπήκε μέσα σε ένα βαρέλι που είχε γυάλινο παράθυρο και στη συνέχεια διέταξε να το βυθίσουν στη θάλασσα. Το γεγονός αυτό αναφέρεται επίσης σε ρωμαϊκό έγγραφο του 12ου αι. της Αλεξάνδρειας κ.α. Ο Ηρόδοτος αναφέρει επίσης ότι ο Σκυλίας και η κόρη του Κυάνα ήταν Έλληνες δύτες που, για να ανασύρουν από τη θάλασσα (γύρω στο 500 π.Χ.) ένα βυθισμένο σκάφος με θησαυρούς του Ξέρξη, επινόησαν τα εργαλεία των δυτών.

4. ΘΑΝΑΤΟΣ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ – ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΔΙΑΔΟΧΩΝ

Θάνατος Μ. Αλέξανδρου το 324 π.Χ.

Το 324 π.Χ. ο Αλέξανδρος εκστράτευσε εναντίον των ορεινών Κισσαίων, τους οποίους αφού νίκησε κατευθύνθηκε προς τα Βαβυλώνα. Στη πορεία ο μάντις Πυθαγόρας διαπίστωσε κακά σημάδια στη θυσία που έκανε. Έτσι ο Αλέξανδρος έστησε την σκηνή του έξω απ' την πόλη και έκανε περιπάτους με πλοιάρια στον Ευφράτη. Μία μέρα μετά από πλούσιο τραπέζι που παρέθεσε στον Νέαρχο και τους φίλους του, λούστηκε και πήγε στο σπίτι του φίλου του Μήδιου από την Θεσσαλία να διασκεδάσει. Εκεί ήπιε πολύ και την επόμενη ημέρα έκανε πυρετό και πέθανε στις 30 του μηνός Δαισίου (13 Ιουνίου) σε ηλικία 33 χρονών. και αφού βασίλεψε 12 χρόνια και 7 μήνες.

Στην ερώτηση σε ποιόν αφήνει την διαδοχή απάντησε " τώ κρατίστω ".

Κατά μία εκδοχή ο Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε απ' τον γιό του Αντιπάτρου Ιόλλα, που ήταν οινοχόος του, λόγω και της έχθρας της μητέρας του Αλεξάνδρου Ολυμπιάδος προς τον Αντίπατρο. Αργότερα και η Ρωξάνη, κόρη του Οξυάρτη και γυναίκα του Αλεξάνδρου, που ήταν έγκυος, εξαπάτησε την Στατειρα και την δολοφόνησε αυτήν και την αδελφή της.

Διανομή της αυτοκρατορίας

Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, την αρχηγεία πήρε ο στρατηγός Περδίκκας ( σ' αυτόν έδωσε λέει το δαχτυλίδι ο Αλέξανδρος πριν πεθάνει). Έγινε αντιβασιλέας με βασιλιά τον Αριδαίο, γιό του Φιλίππου και έκανε την εξής διανομή:

α) ο Πτολεμαίος (γιός του Λάγου) πήρε την Αίγυπτο,
β) ο Λαομεδων ο Μυτιληναίος την Συρία
γ) ο Φιλώτας την Κιλικία
δ) ο Πίθων την Μηδία,
ε) ο Ευμενης την Παφλαγονία, τή Καππαδοκία και την γειτονική περιοχή,
στ)ο Αντίγονος την Παμφυλία, την Λυκία καλι την μεγάλη Φρυγία,
ζ) ο Άσανδρος την Καρία,
η) ο Μενανδρος την Λυδία,
θ) ο Λεοννατος την Φρυγία στον Ελλήσποντο,
ι) ο Λυσίμαχος την Θράκη και γειτονικές φυλές στον Πόντο,
κ) ο Αντίπατρος την Μακεδονία και τους τριγύρω λαούς,
λ) ο Πώρος και ο Ταξίλης τα βασίλειά τους στην Ινδία,
μ) ο Οξυάρτης, πατέρας της Ρωξάνης, τον Καύκασο,
ν) ο Φίλιππος την Βακτριανή και Σογδιανή
ξ) ο Τληπόλεμος την Καρμανία,
ο) ο Άρχων την Βαβυλωνία,
π) ο Αρκεσίλαος την Μεσοποταμία και
ρ) ο Σέλευκος έγινε διοικητης των εταίρων (ιππικό), διαδέχθηκε τον Περδίκκα που κι αυτός είχε διαδεχθεί τον Ηφαιστίονα.

Ειδικότερα, μετά το θάνατο του Μ. Αλέξανδρου, τον Ιούνιο του 323 π.Χ., , η συνέλευση του στρατού στη Βαβυλώνα όρισε ως τυπικό βασιλιά τους κράτους του το Φίλιππο Αριδαίο, ετεροθαλή αδελφό του Μ. Αλέξανδρου και διανοητικά ανάπηρο και μέχρι η γυναίκα του Μ. Αλέξανδρου Ρωξάνη να φέρει στον κόσμο το παιδί του Μ. Αλέξανδρου (τον Αλέξανδρο Δ). Παράλληλα, επειδή οι εν λόγω δεν ήταν σε θέση να κυβερνήσουν, την εξουσία μοιράστηκαν οι μεγάλοι στρατηγοί. Ο Αντίπατρος πήρε την εποπτεία του ευρωπαϊκού τμήματος, ο Κρατερός τη διοίκηση των στρατευμάτων της Ασίας και ο Περδίκκας την εποπτεία του ασιατικού τμήματος. Επίσης ανατέθηκε η διοίκηση της Αιγύπτου στον Πτολεμαίο, της Φρυγίας στον Αντίγονο, στο Λυσίμαχο της Θράκης κ.α.

Ωστόσο ο Περδίκκας δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας εναντίον του Πτολεμαίου της Αιγύπτου και προ αυτού, ο Αντίγονος αυτοανακηρύσσεται, το 306 π.Χ., βασιλιάς και τον ίδιο τίτλο έδωσε και στον γιο του Δημήτριο, που έγινε αργότερα γνωστός με την επωνυμία Πολιορκητής. Όμως η ενέργεια αυτή του Αντίγονου είχε ως συνέπεια να συνασπιστούν εναντίον του οι άλλοι στρατηγοί, με αποτέλεσμα να αρχίσει μια σειρά συγκρούσεων μεταξύ των ως άνω διαδόχων, που διεξάγονταν από την Ασία μέχρι την Ελλάδα. Στη διάρκεια των πολέμων αυτών, ύστερα και από διάφορες αντιμακεδονικές αναταραχές που έγιναν στην ηπειρωτική Ελλάδα, δολοφονήθηκαν και ο Φίλιππος Αριδαίος και ο γιος του Μ. Αλέξανδρου.

Η μάχη των διαδόχων στην Ιψό το 301 π.Χ.

Το 301 π.Χ., οι αντίπαλοι συγκρούστηκαν σε μια αποφασιστική μάχη στην Ιψό. Ο Αντίγονος στη μάχη αυτή και νικήθηκε και σκοτώθηκε και το αποτέλεσμα της μάχης αυτής ήταν η δημιουργία των εξής νέων κρατών, που το καθένα αναγνώριζε το άλλο:

Το βασίλειο της Μακεδονίας, με βασιλιά τον Κάσσανδρο, γιο του Αντίπατρου.

Το βασίλειο της Συρίας, με βασιλιά το Σέλευκο, που περιλάμβανε όλες τις ασιατικές κτήσεις, έδρα την Αντιόχεια και με πρώτο βασιλιά το στρατηγό του Μ. Αλέξανδρου το Σέλευκο. Το κράτος των Σελευκιδών ήταν κολοσσιαίο: περιλάμβανε τις ασιατικές χώρες μέχρι τον Βόσπορο, το Αιγαίο πέλαγος και τη Μεσόγειο θάλασσα. Υπάγονταν ακόμα σ' αυτό, έμμεσα, η Αρμενία, η Καππαδοκία, ο Πόντος, η Παφλαγονία, η Βιθυνία και η Πέργαμος, που είχαν δικούς τους ηγεμόνες, υπέκυψαν όμως στην επιρροή του ελληνισμού και εργάστηκαν για τη διάδοσή του. Υποτάχθηκε στους Ρωμαίους το 64 π.Χ

Το βασίλειο της Αιγύπτου, με βασιλιά τον Πτολεμαίο και έδρα την Αλεξάνδρεια. και πρώτο βασιλιά το στρατηγό του Μ. Αλέξανδρου Πτολεμαίο. Στο κράτος των Πτολεμαίων υπάγονταν η Αίγυπτος, η Λιβύη και πολλά ελληνικά νησιά. Η Ρόδος γνώρισε ακμή ως αυτοτελής εμπορική και ναυτική πολιτεία. Επίσης η Δήλος με τη βοήθεια των Μακεδόνων βασιλέων εξελίχτηκε σε κέντρο εμπορίου σίτου και δούλων. Η ακμή της διατηρήθηκε και κατά τη ρωμαϊκή εποχή μέχρι το 88 π.Χ., οπότε καταστράφηκε κατά το Μιθριδατικό πόλεμο. Το κράτος των Πτολεμαίων υποτάχθηκε στους Ρωμαίους το 30 π.Χ.